Reismandje

Pfff, wat een verantwoording al die kleintjes. Het vrouwtje zegt dat ik het heel goed doe, maar ik ben nog wel wat onzeker hoor.
Ik ben dus donderdag bevallen, en vrijdag na aanhoudend slepen met de kleintjes naar beneden verhuisd. Dat bevalt me een stuk beter. Af en toe heb ik het wel warm hoor, vooral tijdens het voeden, jeetje zeg, dat gekrioel van dat zestal. En dan hebben we ook nog Bram, die denkt dat alle tepels er persoonlijk voor hem zijn. Ruzie is dat steeds, vooral met Bente. En dan dus die hitte, en wij liggen met z'n zevenen in het reismandje. Maar ja, dat heb ik zelf zo gewild. Ik ga ook vaak net voor het mandje liggen, kan ik de boel wel in de gaten houden, en ondertussen zelf op de koele vloer liggen.

De eerste nachten bleef ik wel rustig beneden, maar nu de laatste twee nachten spring ik steeds bij de baasjes op bed, luid miauwend en aandacht zoekend..De baasjes vinden dat wat minder, begrijp ik niet zo eigenlijk...Overdag zijn ze ook niet bij me weg te slaan. Als ik het goed begrepen heb, gaan we vannacht met z'n zevenen mee naar boven, eens kijken hoe dat bevalt. Dat is dan weer het voordeel van dat kleine reismandje he? Elk nadeel heb z'n voordeel heb ik wel eens horen zeggen.

Maarre, de kleintjes groeien goed. Vrouwtje probeert wel steeds een mooi familie portret te maken, zodat jullie het kroost ook goed kunnen zien, maar ja, dat reismandje he....Staat in de bench en natuurlijk zit er een deksel op. Het is dus tot grote frustatie van vrouwtje erg moeilijk foto's te maken. Ze haalt ons er natuurlijk ook niet allemaal uit voor een foto, dat doet ze alleen even voor het wegen. Onze rust gaat voor een foto en dat vind ik ook prima.
Ik moet zeggen, die kleine meisjes die hier rondlopen doen dat ook prima. Ze kijken wel steeds even bij me, maar de kittens zitten ze niet aan. Goed toch?

Wie ik absoluut NIET wil zien of horen, is Nika. Zodra ik dat getrippel van die poten hoor, spits ik mijn horen, mijn pupillen worden groot, kortom, ik ben klaar voor de start.
Gisteren heb ik daadwerkelijk aangevallen, en niet zomaar een waarschuwend tikje, nee, als een ware "Karate Pip" stond ik op die grote neus te meppen. En het ergste, dat beessie doet eigenlijk niets, maar ze irriteert me. Ook nu deed ze helemaal niets terug, en moest vrouwtje haar redden. Watje. Normaal gesproken kunnen we het wel vinden samen, maar toen de kleintjes nog in mijn buik zaten vond ik haar ook al wat minder leuk worden. Men hoopt hier dat ik snel bijdraai, want ze vinden dit zielig. Voor Nika wel te verstaan!! Verder ben ik helemaal relaxed en lig ik heerlijk zelfvoldaan bij de kittens, dat heb ik toch maar mooi even op de wereld gezet allemaal!!!!